เมื่อเซียนคีย์บอร์ดสัญชาติจีนอย่าง โจวหมิงรุ่ย ทะลุมิติไปยังโลกคู่ขนาน ในยุคที่มีพระราชา อัศวิน ขุนนาง เครื่องจักรไอน้ำ และเวทมนตร์ เขาจึงต้องพยายามทำทุกทางเพื่อกลับสู่โลกแห่งอินเทอร์เน็ต แสงสี กับอาหารอร่อย ๆ ให้จงได้
แต่โชคร้าย ดูเหมือนวิญญาณของเขาจะลอยไปเข้าร่างที่เจ้าของเดิมเพิ่มจะฆ่าตัวตายปริศนา ปืนพกยังวางอยู่บนโต๊ะทำงาน และรอยกระสุนยังคาอยู่ที่หัว ทำไมเจ้าของร่างคนเก่าถึงต้องฆ่าตัวตาย? เขาฆ่าตัวตายแน่หรือ? ปมปริศนานี้ได้เชื้อเชิญให้โจวหมิงรุ่ยก้าวเข้าสู่เส้นทางการผจญภัยครั้งใหญ่ในโลกสุดพิศวงภายใต้ฐานะใหม่ ไคลน์ มอเร็ตติ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายจีนแนวแฟนตาซี ที่ตัวเองทะลุมิติมาต่างโลก เซตติ้งในเรื่องเหมือนยุโรปยุคปฏิวัติอุสาหกรรม สักศตวรรษที่ 17-18 ยุคที่สุภาพสตรีใส่ชุดฟูฟ่อง สุภาพบุรุษสวมสูทใส่หมวกทรงสูง เป็นยุคที่เทคโนโลยีมาถึงจุดที่มีเครื่องจักรไอน้ำ
ถึงจะมีอ้างอิงเซตติ้งมาจากประวัติศาสตร์ในโลกจริง แต่เราต้องทำความเข้าใจโลกในนิยายใหม่ทั้งหมด เพราะนิยายเรื่องนี้มีตำนานทวยเทพเป็นของตัวเอง ลัทธิที่คนนับถือบูชาก็มีที่มาที่ไปของมัน ประเทศ เผ่าพันธุ์ ค่าเงิน รวมถึงภาษาในเรื่องก็สมมุติขึ้นใหม่ ในเล่มแรกนี้เรื่องราวดูไม่ค่อยขยับไปไหน ส่วนใหญ่จะเสียหน้ากระดาษไปกับการอธิบายโครงสร้างของเซตติ้ง อารมณ์ของเรื่องก็ดูไม่ต่อเนื่องกัน แบบว่าอยู่ในพาร์ทสืบสวน คนอ่านกำลังอยากรู้อยากเห็นว่า ไคลน์ มอเร็ตติ คนเดิมตายยังไง นิยายก็ข้ามไปเล่าการเจอกันข้ามมิติเสียเฉย ๆ
หรือกำลังลุ้นอยู่กับการที่ตัวเองกำลังโดนตำรวจโหดสอบสวน แทนที่ตัวเองจะร้อนใจ กลับเดินเข้าครัวไปทำอาหาร แล้วบรรยายการทำอาหารซะยืดยาว อารมณ์มันสะดุด เหมือนเอาหลาย ๆ ไอเดียมาเรียงต่อกัน โดยลืมเชื่อมโยงทั้งหมดเข้าด้วยกัน อ่านแล้วมันสะดุด ไม่ต่อเนื่อง หลาย ๆ ครั้งเข้าก็ทำเอาน่าเบื่อ
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย อ้ายเชียนสุ่ยเตออูเจ๋ย (ปลาหมึกที่รักการดำน้ำ) นักเขียนระดับแพลทินัมของเว็บไซต์ฉีเตี่ยน จงเหวิน ผลงานเรื่องนี้สำนักพิมพ์เคลมว่าเป็นผลงานที่ยิ่งใหญ่สุดอลังการ เคยเห็นมาผ่าน ๆ ว่าจะมีมากถึง 52 เล่ม ตามจำนวนไพ่ทาโรต์ โอ้โห... เยอะกว่าเพชรพระอุมา จะเหลือคนตามสักแค่ไหนนะ ผมคนหนึ่งละที่ไม่ตามต่อ ส่วนตัวอ่านแล้วไปอิน ตัวนิยายไม่ตอบโจทย์ความคาดหวังใด ๆ
