ได้ยินชื่อเสียงของหนังสือเล่มนี้มาตั้งแต่เรียนมัธยมต้น อยากอ่านมากแต่หาอ่านไม่ได้เลย จนในที่สุดก็มีโอกาสได้อ่านตำนานวรรณกรรมเยาวชนแฟนซีของไทยเล่มนี้ อ่านจบแล้วบอกเลย
เสียดายเงินฉิบหาย!
เรื่องราวมันมั่วไปหมด จับต้นชนปลายไม่ได้เลย พล็อตหลักที่นักเขียนปูมาเพื่อให้ตัวละครได้เข้าไปเรียนในโรงเรียนก็ไร้น้ำหนัก แถมทั้งเล่มยังไม่ให้ความสำคัญกับพล็อตนี้เลยด้วยซ้ำ อ่านไปถามอยู่ในใจตลอดว่า แกมาเพื่อขโมยเจ้าชายไม่ใช่หรือ ไม่เห็นทำอะไรที่เป็นการเข้าใกล้ภารกิจเลย
ในโลกแฟนตาซีของหนังสือก็ไม่รู้คอนเซ็ปต์หลักเท่าไรว่าคือ โรงเรียนเวทย์มนต์ โรงเรียนสอนการต่อสู้ ตีรันฟันแทง หรือโรงเรียนรวมเหล่าฮีโร่ ตัวละครก็แบนราบ เอ่ยมาแค่ชื่อกับสีของนัยน์ตา ไม่บรรยายลักษณะนิสัย ความโดดเด่นใด ๆของตัวละครเลย
บทจะคลี่คลายปมก็คลี่คลายง่าย ๆ ดื้อ ๆ เอาให้มันจบเข้าว่า ที่ผิดพลาดจนรับไม่ได้เลยคือการใช้คำราชาศัพท์ ในเรื่องมีการกล่าวเชิญกษัตริย์โดยใช้คำว่า "กราบเรียนเชิญ..." ซึ่งเราแม้ไม่มีความรู้ด้านคำราชาศัพท์ก็รู้แน่ ๆ แล้วว่าไม่ได้ใช้คำ ๆ นี้แน่นอน เชิญกษัตริย์สูงสุดนะโว้ย ไม่ใช่เชิญผู้ใหญ่บ้านมารับมอบไข่เค็มโอท็อป ต้องโทษบรรณาธิการด้วยที่ปล่อยผ่านมาได้อย่างไรตั้งหลายปี
ไม่ใช่ว่าเราไม่ชอบนิยายแฟนตาซีนะ เมื่อต้นปีนี้ก็เพิ่งอ่านเพอร์ซีย์ แจ็คสัน เล่ม 2 จบไป สนุกมาก ไว้จะหาเล่ม 3 มาอ่านต่อแน่นอน ส่วนเล่มนี้ไม่ตามต่อแล้ว ยอมให้ขโมยความสนุกไปแค่เล่มเดียวก็พอ จบ!
😠 เลี่ยงได้เลี่ยง! เขวี้ยงได้เขี้ยง!
เชิงอรรถ
ผู้เขียน - Rabbit
สำนักพิมพ์ - สถาพรบุ๊คส์
พิมพ์ครั้งแรก - มกราคม 2547
ความยาว - ปกอ่อน 471 หน้า
คะแนน Goodreads - 4.61
